We Wont Be Silent – United4iran NYC

I am Mehdi Saharkhiz, Proud son of the journalist and political activist Isa Saharkhiz.  He is in jail for speaking his mind in opposition to the dictators that hijacked the elections in Iran. He was kidnapped in a way that his ribs were broken, he is kept in solitary confinement in an undisclosed location. My dad dedicated his life in order to depose the Shah and help with the establishment of the Islamic Republic of Iran—a republic that was supposed to be free and respect peoples’ votes, voices, and opinions. My father spent years fighting Saddam whom had illegally entered Iran’s sovereign land and imposed a war against the Iranian people. He fought alongside his brother, my uncle, Saeed who was eventually killed in the war, and millions of other brave Iranians. He fought for my rights. He fought for the rights of Iranians. They rewarded him by putting him behind bars in solitary confinement.

In his post-election press-conference, Ahmadinejad said “We have close to absolute freedom in Iran” and he called upon Western powers to learn from the democracy in Iran. He forgot to explain, however, how his democracy manifests itself.  He did not explain how his great vision of democracy includes breaking into an opposition publishing house, taking books and other materials and vandalizing the place.  Nowhere in his speech did he explain the freedom and democracy involved when four huge men walk up to a home and threatened to break in when the occupant, a terrified 19-year-old girl, says she is home alone.  Mr. Ahamdinejad, is this your democracy that destroyed my father’s publishing house?  Is this your freedom that terrorized my sister?  For them, I must not and cannot be silent.

Perhaps your so called “freedom” is clearly shown when a general warrant is only shown to a few of those arrested?  Or is it shown clearer still when they are arrested without warrant, without cause? When their only crime is standing up and speaking up in the name of true freedom and true democracy.  In the name of freedom and democracy, we must not be silent.

By now, we all know Neda.  The story and images of how she lived and how she was murdered. While Ahmadidnejad insists that the “foreign enemy” took aim at her heart and fired at her;  the private militia “Basij”  ID card of her killer has been confirmed by the Dr. who tried to help her as she took her last breath. The Basij are supposed to protect people but instead they are firing at defenseless freedom-seeking Iranians. If truly it was the foreigners who killed Neda, why then does the government force all mosques to cancel her funeral service?  For an INNOCENT soul, we must not be SILENT.

And what of Sohrab?  He was gone for 26 days; his mother begged the authorities to tell her about his son’s whereabouts. The attorney general’s office told her that her son is in Evin. After 26 days, Sohrab’s family was told that Sohrab had died. He was shot in the heart. He was later found alongside so many others who had been murdered.  He was the lucky one … because he was identified.  His family could at least know what had become of him.  What was HIS crime?  Was he also shot by foreigners?  If so, why were the attendees told to be silent or the funeral would be canceled?  In their name … in the name of Sohrab … we must never be silent.

Ahmadinejad, the price paid for your “absolute freedom” has been extremely high, and it keeps getting higher.  The list of people killed keeps getting longer.  Were they all killed by foreigners?  Aren’t you the one responsible for protecting our country from invaders, for keeping our borders safe?  How is it, then, that these foreigners can walk around our country holding guns?  No one in the world believes your lies anymore. We all know Iranians are being beaten and murdered under your orders and those that support you.  The only foreigners are the ones you trained (as confirmed by one of your commanders) and brought into Iran to be more ruthless than your homegrown thugs.

Tell me, has one of your children ever been hit with a baton?  Have they been arrested?  Tortured?  Have you felt the pain of a mother crying over her son’s body, or the tears of a father who will never see his daughter in a wedding gown?  For the tears, for the pain, for our fathers, mothers, and even YOUR children, we will never be silent.

I only feel your so-called freedom when I open a government-backed newspaper or watch the state TV.  Much like your government, they accuse anyone of absolutely anything based upon lies and fabrications, mostly in the name of religion.  They attack even the highest seats of government, including past Presidents and Prime Ministers.  This absolute freedom only extends to your supporters.  Any publications or media that has even the faintest scent of opposition will have their every line scrutinized by your censors, their pages torn or printed white.  If only these blank pages could be filled with the truth, with the tweets, emails and facebook posts from our people, the Iranian people could finally read the truth of what is going on in their own country.

Your puppet media can only come from someone with nothing better to do than to blame other countries for any and all of Iran’s ills.  The mark of a true dictator, trying to deflect criticism by blaming outside influences. However, I understand why you deny the most heinous dictators … you see too much of yourself in them.  In truth, though, you might have found a way to take heinous to an even deeper level. You have inflicted these atrocities on your own people, on your own religion.

Ahmadinejad, your claims of freedom are hollow. Just like your claim of the halo of light that was around you during your speech at the UN.  Iranians and the world sees you for what you are—a dictator—and you cannot lead a democracy as a dictator.  For any democracy, you need the people.  When you torture and kill the people, they will not be with you but will stand up and oppose you, and the only outcome is your downfall.  You and those who support you must step aside … like all the dictators before you, you WILL be swept away like “dirt and dust”. (Khas o Khashak))

Today millions of people all across the world stand by us. They stand with Iran and its people against murder, against oppression, and against dictatorship. Until my father is free, until my sister is no longer afraid, until all Iranians are FREE and can stand up with us in freedom and without fear, we will never be silent.  We are all together, and the “world is watching.”

Read Full Post »

سکوت نخواهیم کرد – اتحاد برای ایرانیان

من مهدی سحرخیز، فرزند عیسی سحرخیز، روزنامه نگار و فعال سیاسی هستم

پدرم به دلیل بیان عقاید خویش در مورد تقلب در انتخابات و پدید آمدن حکومت دیکتاتوری، به شیوه ای غیر انسانی که منجر به شکسته شدن دنده هایش گردید، دزدیده شده و در مکانی نامعلوم در زندان انفرادی به سر می برد.

او زندگی خویش را وقف مبارزه با سلطنت شاهنشاهی و استوار کردن نظام جمهوری اسلامی کرد، نظامی که قرار بود آزادی و احترام برای حقوق ملت، رای و نظر آنها بهارمغان بیاورد.

او در این راه بی هیچ چشمداشتی جز وعده آبادی ایران و آزادی ایرانی، زندگی و عمر و جوانی خویش را فدا کرد، و در جنگی که صدام بر ملت ایران تحمیل کرد، دوشادوشمیلیونها ایرانی شجاع و دلیر جنگید و به دنیا و تاریخ درس آزادگی داد. جنگی که به شهادت و از دست رفتن عموی عزیزم، برادر بزرگوارش انجامید و افسوس که اکنوندستمزد این همه فداکاری را باید با سپردن زمان در پشت میله های انفرادی دریافت کند.

و از قضای روزگار این همه در حالی اتفاق می افتد که رییس دولت انتصابی برامده از فیلتر شورای نگهبان در یک سخنرانی رسانه ای پس از انتخابات ادعای نزدیکی بهآزادی مطلق در ایران نمود و کشورهای آزاد غربی را به یادگیری آزادی از حکومت ایران فراخواند. اما وی در این سخنرانی توضیح نداد که چگونه می توان از حکومتیمردمسالاری آموخت که به خانه ناشران مخالف حکومت ریخته، کتابها و وسایل را دزدیده و به خرابکاری دست می زند. فراموش کرد بگوید که چگونه در این مردمسالاری،چهار مرد تنومند، بی هیچ حکم قانونی و به پشتیبانی نهادهای فراقانونی تهدید به ورود به زور به خانه ای میکنند که تنها نگهبان آن دخترکی نوزده ساله است که اشک در چشمفریاد می زند من تنها و بی دفاعم. آقای احمدی نژاد: آیا این آزادی است که وعده داده بودید که تمام ثمرات زندگی حرفه ای پدرم را نابود کنید؟ که خواهرم را چنین مرعوبنمایید؟ لحظه ای تردید نکنید که نه من و نه هیچ انسان آزاده ای لحظه ای در این باره سکوت نخواهد کرد.

نمود آزادی موصوف شما را در نشان دادن حکم بازداشت به جمع کثیری که برای حق خود ایستاده بودند دیدیم. و عیانتر مشاهده کردیم آنگاه که بسیاری را بدون حکم بهزندان فرستادی، بدون محاکمه ای که بگویند و اعتراف کنند که تنها جرم آنها دفاع از حق خود بود. قسم به اسم آزادی که ساکت نخواهیم نشست همانگونه که آنها خاموشننشستند.

هم اکنون ما ندا را، نماد این جنبش را، می شناسیم و می دانیم که چگونه زندگی کرد و چگونه بدست عوامل جنایتکار توسینه اش به خون گلگون شد و از چشمش خون بارید،در حالیکه در مالیخولیای ذهن بیمار تو، دشمن افسانه ای خارجی، چنین وی را پرپر کرد و این ادعاهای واهی بی شرمانه در شرایطی ایراد شد که پزشکی که در آخرین نفسهابر بالین وی بود بر بسیجی بودن ضارب و بدست آمدن مدارک شناسایی قاتل صحه گذاشت. و چه سخت است دیدن اینکه نسل جدیدی که خود را بسیجی می خوانند چنین بهبدنام کردن قهرمانانی که جان این ملت را از چنگ صدام نجات دادند می کوشند. نسل گذشته بسیجی جان خود را برای حفظ جان این مردم گذاشت و پاره ای از نسل جدید،جان مردم را برای حفظ قدرت و ثروت حکومت برامده از اندیشه های ناپاک عده ای سوداگر. سوگند به روح پاک ندا، که ساکت نخواهیم نشست، چنانکه وی ننشست. باشد کهقطره های خون او و من و تو درخت آزادی را در این مملکت تناور گرداند.

و چه بگویم از سهراب و غم مادرش. زنی که در به در به دنبال زندانگاه فرزند می گشت و پس از اینکه از جانب دادستانی بیدادگر اطمینان یافت که فرزند در زندان دهشتناکاوین است و خود را آماده دیداری با فرزند می کرد، پیکر بی جانش را در کنار پیکرهای بی جان بیگناهانی که به دستور اهریمنی تو جان شیرین را ترک کرده بودند ملاقاتکرد. پیکری که گلوله ای سرد قلب گرمش را دریده بود. احمدی نژاد آیا در ذهن بیمار تو ، این گلوله هم از لوله تفنگی اجنبی بر آمده بود؟ و اگر تو را حساب پاک بود چرا چنینهمه را مجبور کردی که چنین تنها به سوگواری بنشینند و تهدید کردی که اگر فریاد دادخواهی شنیده شود، داغ را دو چندان خواهی کرد؟ و چه خوشبخت بود مادر سهراب کهاز سرنوشت خونبار فرزند دلبندش آگاهی یافت. چه بگویم از غم مادرانی که حتی موفق به دیدن پیکر فرزندان خود نشدند. گر چه آنچه ما میکنیم حتی نوشدارویی بعد از مرگسهراب هم نباشد.

شگفت آنکه، در حق آنها که کشته شده اند نیز عدالت را رعایت نمی کنید! به خانواده ی ندا اجازه ی برگزاری یک مراسم ساده را نمی دهید ولی برای محسن روح الامینی کهدر 18 تیر دستگیر شد و نهایتاٌ به قتل رسید قرار است که فردا مراسمی برگزار شود. من میان آن دو فرقی نمی بینم و برای هر دو روز یکشنبه به سوگواری می رویم.

احمدی نژاد: بهایی که ما برای آنچه تو آزادی میخوانی دادیم بسیار است و هر روز فزونتر می شود و این فزونی را می توانی در طومار نامهای عزیزانمان که کشته، زخمی وزندانی شده اند ببینی. بدان آن قاتلانی که اینچنین ما را داغدار کردند اجنبی نبودند. تنها بیگانگانی که درآن میان یافت شدند، افرادی بودند که با چوب و چماق بر سرایرانیان زدند. سر خود گیر و برو که حنای تو را دیگر رنگی نیست. همگان میدانند که هموطنانمان کشته و زخمی از تو و آنانکه تو پشتیبانی می کنی و آنانکه تو را پشتیبانی میکنند بیزار شده اند.

و بگو که آیا فرزندت در زیر ضربات باتون ظلم خرد شده است؟ و آیا برای گناه ناکرده زندانی و شکنجه شده است؟ تا دریابی درد مادری را که بر جنازه ی فرزند 26 سالهخود ضجه می زند ؟ یا پدری که دختر را نه در رخت سپید عروسی که در کفن سپید عزا پیچیده شد؟

سوگند به ناله مادران، سوگند به درد پدران، سوگند به اشکهای فرزندان و سوگند به خون عزیزان که از پای نخواهیم نشست.

من تنها معنای واژه آزادی تو را در رسانه های دولتی می بینم که به هر آنکس که تو حکم حمله می دهی می تازند و از هر پیگردی در امانند. رسانه هایی که نام مذهب راننگین کردند، رسانه هایی که حتی دوستیهای قدیمی را هم از یاد می برند که نخست وزیر محبوب جنگ را و سردار سازندگی را چنین بی محابا به هزاران توهین و تهمت میآزارند. و روی دیگر آزادی تو را در تحمل نکردن هیچ صدای مخالفی دیدیم و چشیدیم و با پوست و خون درک کردیم.

اما فراموش نکن که جایگاه تو و پناهگاه تو سستتر از خانه عنکبوتی، نه در وزش باد که در غرش طوفان می باشد. چشم بگشا و ببین که چنین صدای حقیقت و مظلومیت مردمایران دیوار پوشالی سانسور و حذف تو را در نوردیده است. آنچه تو و رسانه های دست نشانده تو می پراکنند تنها نشان از ضعف و درماندگی تو دارد. و چندان ناشیانهحقیقت را تحریف میکنند که خود را به مضحکه ای بی مغز تبدیل کرده اند.

همه چیز را به بیگانگان نسبت می دهند. اگر بیگانه اینگونه قدرت تاثیر در جامعه تحت حکومت تو را دارد، شایسته است که شما اساس این دکان حکومت خود را جمع کرده ودر جایی دیگر رحل اقامت بیندازید. اگر خوب بنگری می بینی که چه بر سر مردم خود و دین آنها آورده ای. اما افسوس که تو را چشم بینایی نیست.

ادعای تو از مردمسالاری به پوچی همان هاله توهمیست که چند سال قبل در همین شهر دیدی. دیگر جهان تو را واضحتر و بی پرده تر از همیشه شناخته است. دیکتاتوریحقیر و کوچک که هر چه بکوشد جامه یک رییس جمهور بر آمده از مردم بر قامت او راست نخواهد شد. برای مردمسالاری به مردمی نیاز است که تو می کشی و شکنجه میدهی و خس و خاشاک می خوانی. اما به هوش باش که سیل خس و خاشاک چنان استوار و متحد به راه افتاده است که تو را غرق خواهد کرد و تو را از این سرنوشت محتومگریزی نیست.

امروز جهان ما را می بیند و مردم آزاده در سرتاسر گیتی به پشتگرمی مردم ایران برخاسته اند .

بدان و آگاه باش این سیل خروشان نخواهد آرامید تا آن روز که پدرم و تمام ایرانیان از چنگال زندانبانان تو رها شوند. تا آن روز که خواهرم و دختران این آب و خاک دیگرهراسی از تو در دلهاشان و چشمهاشان نماند و لبخند شادی چهره معصومشان را بیاراید.

سوگند به نام آزادی، سوگند به نام زیبای آزادی که تا آن روز از پا نخواهیم نشست.

Read Full Post »

Nous ne serons pas silencieux – uni pour l’Iran

Je suis Mehdi Saharkhiz, fier d’être le fils du journaliste et militant politique Isa Saharkhiz. Il est en prison pour avoir exprimé son opposition aux dictateurs qui ont détourné les élections en Iran. Il a été enlevé de telle manière que ses côtes ont été brisées, il est gardé en isolement cellulaire dans un lieu inconnu. Mon père a consacré sa vie au renversement du Shah et à la mise en place de la République Islamique d’Iran, une république qui était censée être libre et respectueuse des votes, de l’expression et de l’opinion du peuple. Mon père a passé des années à lutter contre Saddam Hussein qui avait envahi illégalement les terres de l’Iran souverain et avait imposé une guerre au le peuple iranien. Il a combattu aux côtés de son frère, mon oncle, Saeed, qui a finalement été tué pendant la guerre, et de millions d’autres braves Iraniens. Il a lutté pour mes droits. Il a lutté pour les droits des Iraniens. Ils l’en ont récompensé en l’incarcérant à l’isolement

Dans sa conférence de presse post-électorale, Ahmadinejad a déclaré: « Nous sommes tout près d’une liberté absolue en Iran » et il a appelé les puissances occidentales à prendre des leçons de démocratie en Iran. Il a oublié de préciser, cependant, la façon dont sa démocratie se manifestait. Il n’a pas expliqué que sa grande vision de la démocratie incluait l’irruption chez un éditeur d’opposition, la saisie des livres et des autres documents et la destruction de l’endroit. Nulle part dans son discours, il n’a expliqué que la liberté et la démocratie se manifestait lorsque quatre hommes énormes faisaient irruption dans une maison et menaçaient de tout casser alors que la seule occupante, une jeune fille de 19 ans terrifiée, disait qu’elle est seule chez elle. M. Ahamdinejad, est-ce ta démocratie qui a détruit la maison d’édition de mon père? Est-ce ta liberté qui a terrorisé ma soeur? Pour eux, je ne dois pas et ne peux pas me taire

Ta soi-disant « liberté » est peut-être clairement affichée quand un mandat général est présenté uniquement à quelques-uns de ceux qui ont été arrêtés? Ou plus clairement encore affichée quand les arrestations ont lieu sans mandat, sans raison? Lorsque le seul crime est de se lever et de parler au nom de la vraie liberté et d’une véritable démocratie. Au nom de la liberté et la démocratie, nous ne devons pas nous taire.

Maintenant, nous connaissons tous Neda, son histoire et les images de sa vie et de son assassinat. Alors qu’ Ahmadidnejad insiste sur le fait que «l’ennemi étranger» l’a visée au cœur et a tiré, le docteur, qui tentait de l’aider alors qu’elle rendait son dernier souffle, a authentifié la carte d’appartenance de son assassin à la milice privée « Basidj ». Les Basidjs sont censés protéger les gens, mais au lieu de cela, ils tirent sur des Iraniens sans défense qui ne cherchent que la liberté. Si ce sont réellement vraiment des étrangers qui ont tué Neda, pourquoi le gouvernement oblige-t-il alors toutes les mosquées à annuler ses funérailles? Pour l’âme d’une INNOCENTE, nous ne devons pas nous TAIRE.

Et Sohrab? Il avait disparu depuis 26 jours ; sa mère suppliait les autorités de la renseigner sur l’endroit où il se trouvait. Le bureau du procureur général lui avait dit que son fils était à Evine. Au bout de 26 jours, on a informé sa famille que Sohrab avait trouvé la mort. Il a été abattu d’une balle au coeur. Il a plus tard été retrouvé à côté de tant d’autres qui ont été assassinés. Il a eu de la chance … car il a été identifié. Sa famille pouvait au moins savoir ce qui lui était advenu. Quel était son crime? A-t-il aussi été abattu par des étrangers? Si oui, pourquoi a-t-on dit aux participants de se taire sans quoi l’enterrement n’aurait pas lieu? En leur nom … au nom de Sohrab … il ne faut jamais se taire.

Ahmadinejad, le prix à payer pour ta “liberté absolue” est très élevé et il continue encore à grimper. La liste des tués s’allonge. Ont-ils tous été tués par des étrangers ? N’es-tu pas responsable de la protection de notre pays contre les envahisseurs et de la sécurité de nos frontières ? Comment se fait-il alors que ces étrangers soient libres de circuler armés de fusils dans notre pays ? Dans le monde entier, personne ne croit plus tes mensonges. Nous savons tous que les Iraniens sont battus et tués sur tes ordres et sur ceux qui te soutiennent. Les seuls étrangers sont ceux que tu as entraînés (ce qui a été confirmé par l’un des commandants sous tes ordres) et importés en Iran pour être plus impitoyables encore que les voyous maison.

Dis moi, l’un de TES enfants a-t-il jamais été frappé par un bâton ? Ont-ils été arrêtés ? Torturés ? As-tu ressenti la douleur d’une mere pleurant sur le corps de son fils ou les larmes d’un père qui ne verra jamais sa fille dans sa robe de mariée? A cause des larmes, de la douleur, pour nos pères et nos mères et même pour nos ENFANTS nous ne nous tairons jamais.

Je ne ressens ta soi-disant liberté que lorsque j’ouvre un journal soutenu par le gouvernement ou que je regarde la télévision d’Etat. Tout comme ton gouvernement, ils accusent tout le monde de tout, sans aucun fondement si ce n’est des mensonges et des inventions, pour la plupart au nom de la religion. Ils attaquent même les plus hautes autorités du gouvernement, y compris les anciens présidents et premiers ministres. Cette liberté absolue n’est valable que pour tes partisans. Chaque publication, chaque média, qui laisserait transparaître la moindre odeur d’opposition aura à subir l’examen de chaque ligne par ta censure, les pages seraient déchirées ou blanches. Si seulement ces pages blanches pouvaient être remplies de vérité, des tweets, des mails, des pages de facebook de notre peuple, le peuple iranien pourrait enfin lire la vérité sur ce qui se passe dans son propre pays.

Ses marionnettes qui te servent de media ne peuvent être que l’émanation de quelqu’un qui n’a rien de mieux à faire que de blâmer les autres pays pour tous les maux de l’Iran. La marque d’un vrai dictateur : essayer de détourner les critiques en accusant les influences extérieures. Cependant, je comprends pourquoi tu refuses les plus odieux des dictateurs…tu vois trop de toi en eux. En fait, tu pourrais avoir trouvé le moyen d’être encore plus odieux. Tu as infligé ces atrocités à ton propre peuple, à ta propre religion.

Ahmadinejad, tes prétentions de liberté sont creuses. Comme la prétention du halo de lumière qui t’aurait nimbé pendant ton discours aux Nations Unies. Les Iraniens et le monde entier te voient comme tu es – un dictateur – et on ne dirige pas une démocratie quant on est dictateur. Pour toute démocratie, il faut un peuple. Tu tortures et tues le peuple, il ne sera pas de ton côté, il s’opposera à toi et la seule issue sera ta chute. Toi et ceux qui te soutiennent devez céder, comme tous les dictateurs avant toi, tu seras balayé comme de la poussière (Khas o Khashak))

Aujourd’hui, des millions de gens de par le vaste monde se tiennent à nos côtés. Ils soutiennent l’Iran et son peuple contre le meurtre, l’oppression et la dictature. Avant que mon père ne soit libéré, avant que ma sœur n’ait plus peur, avant que les Iraniens ne soient LIBRES et ne puissent se tenir à nos côtés dans la liberté et sans crainte, nous ne nous tairons jamais. « Nous sommes ensemble » et « le monde veille ».

Read Full Post »

Wir sind nicht – vereinigt für den Iran NYC still

Ich bin Mehdi Saharkhiz, stolzer Sohn des Journalisten und politischen Aktivisten Isa Saharkhiz. Er ist im Gefängnis, weil er seine Meinung gegen die Diktatoren geäußert hat, welche die Wahl im Iran gekapert und gestohlen haben. Er wurde auf eine Weise entführt, dass seine Rippen brachen. Er wird in Einzelhaft an einem unbekannten Ort verwahrt. Mein Vater widmete sein Leben der Absetzung des Schahs und half bei der Errichtung der Islamischen Republik Iran – einer Republik, die hätte frei sein sollen und die Stimme und Meinung ihres Volkes hätte respektieren sollen. Mein Vater verbrachte Jahre damit Saddam zu bekämpfen, der illegal Irans souveränes Land betrat und dem Iranischen Volk Krieg überbrachte. Er kämpfte an Seite seines Bruders, meines Onkels, Saeed, der letztendlich im Krieg fiel, und Millionen anderer mutiger Iraner. Er kämfte für meine Rechte. Er kämfte für die Rechte der Iraner. Sie dankten es ihm indem sie ihn hinter Gittern in Einzelhaft sperrten.

In seiner Pressekonferenz direkt nach der Wahl, sagte Ahmadinejad “Wir sind der absoluten Freiheit im Iran nahe“ und rief westliche Mächte auf, von der Demokratie im Iran zu lernen. Er vergaß jedoch zu erklären, inwiefern sich diese Demokratie manifestierte. Er erklärte nicht, wie seine große Vision der Demokratie den Einbruch in Pressehäuser der Opposition beinhaltete, den Diebstahl von Büchern und anderer Materialen und der Verwüstung des Hauses. Nirgends in seiner Rede erklärte er die Freiheit und Demokratie äussere sich, wenn vier riesige Männer zu einem Heim kommen, und drohen einzubrechen wenn der Bewohner, ein verängstigtes 19-Jaehriges Mädchen, sagt sie sei allein. Herr Ahmadinejad, ist es Ihre Demokratie, die das Pressehaus meines Vaters zerstörte? Ist es Ihre Freiheit, die meine Schwester terrorisierte? Für sie, darf und kann ich nicht schweigen.

Vielleicht kommt deine so genannte “Freiheit” klar zum Vorschein, wenn ein genereller Haftbefehl nur Wenigen der gefangen Genommenen gezeigt wird. Oder kommt sie noch klarer zum Vorschein wenn sie ohne Haftbefehl inhaftiert werden, ohne Grund? Wenn ihr einziges Verbrechen darin besteht einzustehen  und sich auszusprechen im Namen der wahren Freiheit und wahren Demokratie. Im Namen der Freiheit und Demokratie werden wir nicht schweigen.

Nun kennen wir alle Neda. Die Geschichte und die Bilder von wie sie lebte und wie sie ermordet wurde. Während Ahmadinjejad darauf besteht, eine ausländische Macht zielte auf ihr Herz und schoss auf sie; Die private Miliz „Basij“ . Der Ausweis ihres Mörders wurde bestaetigt von dem Arzt, der versuchte sie zu retten, als sie ihren letzten Atemzug ausführte.

Und was ist mit Sohrab? Er war 26 Tage verstorben; seine Mutter flehte die Behörden ihr über den Verbleib ihres Sohnes Auskunft zu geben. General Statsanwaltschaftsbüro sagte ihr, ihr Sohn sei im Evin Gefängnis. Nach 26 Tagen sagte man Sohrab’s Familie er sei gestorben. Ihm wurde ins Herz geschossen. Er wurde später unter vielen Ermordeten gefunden. Er war einer der Glücklichen, denn er wurde identifiziert. Seine Famile konnte zumindest erfahren, was aus ihm wurde. In ihrer Namen …… in Sohrab’s Namen…. dürfen wir niemals schweigen.

Ahmadinejad, der Preis deiner “absoluten Freiheit” ist ausgesprochen hoch, und wird immer höher. Die Liste der Getöteten wird immer länger. Wurden sie alle von Ausländern getötet? Bist du nicht derjenige, der verantworlich ist unser Land von Eindringlingen zu schützen, um unseren Brüdern Sicherheit zu geben? Wie kann es dann sein, dass diese Ausländer in unserem Land mit Waffen herumlaufen können? Keiner auf dieser Welt glaubt deine Lügen noch. Wir alle wissen, dass Iraner geschlagen und ermordet werden unter deinen Befehlen, und jener, die dich unterstützen. Die einzigen Ausländer sind jene, die du ausgebildet hast ( wie bestätigt von einem deiner Kommandeure) und in den Iran brachtest um ruecksichtsloser zu sein als deine zu Hause aufgewachsenen Gesetzlosen.

Sag mir, wurde eines deiner Kinder je mit einem Schlagstock geschlagen? Wurden sie inhaftiert? Gefoltert? Fühltest du den Schmerz einer Mutter, die über der Leiche ihres Sohnes weint, oder die Tränen eines Vaters, der seine Tochter niemals in einem Hochzeitskleid sehen wird? Für diese Tränen, für diesen Schmerz, für unsere Väter, für unsere Mütter und sogar für DEINE Kinder, werden wir niemals schweigen.

Ich spüre deine sogenannte Freiheit nur wenn ich eine, von der Regierung unterstützte Zeitung öffne oder Staatsfernsehen schaue. Wie die Regierung, beschuldigen sie jeden für absolut alles getragen von Lügen und frei erfundenen Geschichten, zumeist im Namen der Religion. Sie attackieren sogar die höchsten Ämter der Regierung, eingeschlossen ehemaliger Presidenten und Ministerpräsidenten. Diese absolute Freiheit kommt nur deinen Unterstützern zu Gute. Jede Veröffentlichung und alle Medien, die den leisesten Hauch der Widersetzung … werden jede ihrer Zeilen gestutzt von deinen Zensoren, ihre Seiten werden weiss gedruckt. Wenn nur diese weissen Seiten mit Wahrheit gefüllt werden könnten, mit den Tweets, den E-Mails, und Facebook-Nachrichten von unserem Volk, könnte das Iranische Volk letztendlich die Wahrheit lesen von dem, was in unserem Land vor sich geht.

Deine Puppen-Theater-Medien können nur von jemanden kommen, der nichts besseres zu tun hat, als andere Länder für alle und jede der Iranischen Missstände zu beschuldigen. Das Kennzeichen eines echten Diktators, der versucht Kritik zu von sich abzulenken indem er äußere Einflüsse beschuldigt. Wie dem auch sei, verstehe ich, warum du die abscheulichsten Diktatoren leugnest ……du siehst zu viel von dir selbst in ihnen. In Wahrheit, jedoch, hast du möglicherweise einen Weg gefunden, dieses Schreckliche und Abscheuliche auf noch abgründigere Stufe zu stoßen. Du hast diese grausamen Gewalttaten deinem eigenen Volk zugefügt, deiner eigenen Religion.
Ahmadinead, deine Behauptungen der Freiheit sind fadenscheinig. Sowie dein Anspruch auf einen Heiligenschein, der über dir schwebte während deiner Rede bei der UN. Iraner und die Welt, sehen dich an, als das was du bist – einen Diktator – und du kannst keine Demokratie führen als Diktator. Für jede Demokratie, brauchst du das Volk. Wenn du Menschen folterst und tötest, werden sie nicht mit dir sein, sondern werden aufstehen und sich dir widersetzen, und das einzige Resultat ist deine Niederlage. Du und jene, die dich unterstützen müssen zurücktreten…… wie alle Diktatoren vor dir, WIRST du beiseite gekehrt werden wie „Schmutz und Staub“ (Khas o Khashak)

Heute stehen uns Millionen Menschen rund um den Erdball bei. Sie stehen dem Iranischen Volk bei gegen Mord, gegen Unterdrückung, und gegen Diktatur. Bis mein Vater frei ist, bis meine Schwester keine Angst mehr hat, bis alle Iraner FREI sind und mit uns und ohne Angst aufstehen können, werden wir niemals schweigen. Wir sind alle zusammen, und die Welt „schaut zu“.

Read Full Post »

We Will Not Forget – Hunger Strike Day 3

Today is the last day of our Hunger Strike, But it’s not the last day of Iranians’ movement. That last day is when all Iranians reach their rightful rights. Today we return home but we will never forget Neda’s last looks. We will remember the photo of Sohrab and his Mom sitting on the sidewalk while both carrying a green shawl and a picture of Mir Hossein Mousavi. And most important of all his mother’s tears at her son’s funeral after 26 days of sorrow and heart-breaks.

We will never forget those who are still in prison, writers, journalists or politicians. We won’t forget a soul be it my father’s generation or mine.
Even though you broke my father’s ribs, you can never break the ribs of this movement, it is as solid as rock!

We won’t forget the sound of those tyrants’ bullets shooting toward those seeking stones to defend themselves. We are not dust and dirt. We are the people of Iran. We are not the audience of a football match. We are the actors of a documentary for Liberal Iranians.

We won’t forget the peaceful protest which started from the election boxes and when it witnessed the closed paths it found its way to alleys and streets and lastly it reached Azadi Square. I know there will be a day when we will celebrate our freedom at Azadi Square.

It is not important whom this goverment choses fot its position. it is important that we never forget this government has not legitimacy.

We have a very hard path in front of us, one that can’t be crossed alone. Each of us has the responsibility to be a media. We have to spread the news of gatherings and protests to our fellow Iranians.

If we have any martyrs we should make their name eternal in every media. We are all together and the world is watching.

Read Full Post »

فراموش نخواهیم کرد – اعتصاب غذا روز ۳

امروز روز آخر اعتصاب غذای ماست، اما آخرین روز حرکت مردم ایران نیست. روز آخر روزی است که تمام ایرانیان به حقی که انصافاٌ شایسته ی آن هستند، برسند. امروز، ما به خانه می رویم اما هرگز آخرین نگاه های ندا را فراموش نخواهیم کرد. به یاد خواهیم داشت، عکسی را که سهراب و مادرش روی سکویی نشسته بودند در حالی که سهراب شالی سبز بر گردن دارد و مادرش نیز شالی سبز بر سر و در دستانش عکسی از میرحسین موسوی. و مهمتر از همه اشک های همان مادر را بر سر مزار پسرش بعد از 26 روز در به دری و خون دل خوردن.

ما فراموش نخواهیم کرد آنها که در زندان هستند. چه نویسنده هستند یا خبرنگار یا سیاستمدار. احدی را فراموش نخواهیم کرد چه از نسل من باشند و چه از نسل پدر من.

ما فراموش نخواهیم صدای گلوله ی مزدوری را که به طرف کسانی شلیک کرد که به دنبال سنگ می گشت تا بتواند از خود کوچک ترین دفاعی را انجام دهد. ما خس و خاشاک نیستیم. ما مردم ایران هستیم. ما تماشاچی فوتبال نیستیم، ما بازیگران فیلم مستند آزادی خواهی مردم ایران هستیم.

ما فراموش نخواهیم کرد اعتراضات صلح آمیزی را که از صندوق های رأی آغاز شد و چون راهش را بسته دید به کوچه ها و خیابانها رفت و سرانجام به میدان آزادی رسید. می دانم که روزی فرا خواهد رسید که ما آزادی مان را در میدان آزادی جشن خواهیم گرفت.

آنچه در پیش است راه دشواری است که به هیچ عنوان به تنهایی از پس آن بر نخواهیم آمد. ما مسئولیم که هر کدام یک رسانه باشیم. ما مسئولیم اخبار گردهمایی ها و تظاهرات ها را به گوش هموطنان عزیز برسانیم.

اگر شهیدی داریم باید نامشان را در تمام رسانه ها جاودانه کنیم. “ندا“ی هر “سهراب” “اشکان” ما را جاری می کند. ما به خاطر می سپاریم که ما همه با هم هستیم و دنیا به ما می نگرد

Read Full Post »

Nous n’oublierons pas – le jour 3 de grève de la faim

Aujourd’hui est le dernier jour de notre grève de la faim, mais ce n’est pas le dernier jour du mouvement des Iraniens Le dernier jour, ce ‘sera quand tous les Iraniens jouiront de leurs droits. Aujourd’hui, nous retournons chez nous, mais nous n’oublierons jamais les dernières larmes de sang que Neda a versées pour la liberté.

Nous nous souviendrons de la photo de Sohrab et de sa maman, assis sur le trottoir, portant tous les deux une écharpe verte et une photo de Mir Hossein Mousavi. Et plus important que tout, les larmes de sa mère à l’enterrement de son fils après 26 jours de tristesse et de coeur brisé. Nous n’oublierons jamais ceux qui sont encore en prison, écrivains, journalistes ou politiciens.

Nous n’oublierons pas une seule âme qu’elle soit de la génération de mon père ou de la mienne. Même si ils ont cassé les côtes de mon père, ils ne pourront jamais briser les côtes de ce mouvement, il est solide comme un roc! Nous n’oublierons jamais la violence brutale et la torture.

Nous n’oublierons pas le bruit des balles de ces tyrans visant ceux qui cherchaient des pierres pour se défendre. Nous ne sommes pas des grains de poussière Nous sommes le peuple d’Iran. Nous ne sommes pas les spectateurs d’un match de football. Nous sommes tous les acteurs d’un documentaire qui se joue en direct devant nous intitulé Liberté. Nous n’oublierons pas la manifestation pacifique qui a débuté dans les urnes et le moment où, voyant la route fermée devant elle, elle a trouvé son chemin à travers les rues et ruelles et, a enfin atteint la place Azadi. Je sais qu’un jour nous célébrons notre liberté sur cette même place Azadi.

Nous avons un très dur chemin devant nous, que nous ne pourrons parcourir seuls. Chacun de nous a la responsabilité d’être un média. Nous devons propager les informations sur les rassemblements et manifestations de nos collègues Iraniens. Si nous avons des martyrs, nous devons rendre leurs noms éternels dans tous les médias. Nous sommes tous ensemble et le monde nous regarde

Read Full Post »

Sound of Freedom – Hunger Strike Day 2

Today at 4PM Tehran Standard Time, my father made contact with home and in a short conversation with my mom informed us that during his arrest few of his ribs were broken and now he’s in solitary prison under the watch of doctors. My father also wanted us not to be waiting for his release because he will remain in prison for a long time. If there is a lawyer present amongst you or if you know a Patriot Iranian lawyer, I beg of you to ask them to complain against Nokia since it was because of its products that the political activists and journalists were arrested.

Today is the second day that we have gathered here together, but it’s been 40 days since our votes were stolen. 38 days ago one of my closest friends, Mohammad Reza Jala’ii Pour, was arrested at the airport. Tehran-London flights have been taking place without delay but his freedom and release is still being delayed. Today, only 7 days remain to Neda’s 40th day of death but we still can hear her chants for freedom.

It’s been 9 days since Sohrab’s funeral but with how much difficulty was his body taken from these liars who were telling her mother for 26 days that he was in Evin Prison, while they had already killed him. But the tyrants should know that Sohrab will always be eternal and timeless to us! Today we still don’t know the name of that young 12-year-old martyr, he’s another “dirt and dust” to the oppressors but to each and every one of us Iranians he’s a brother or a son who’s been killed without a crime, an innocent.

Today the name of each person written behind me in red, will remain in our memories. Today green-wearers have put their lives before these names in green, so that we could live one day with freedom and in a country with an honest leader. I hope one day we can all celebrate our victory in a free Iran.

I don’t know how many days has passed since my father’s arrest, but each day I hear the sound of freedom more and more from within the people. Today “I” doesn’t have a meaning alone, today “you” is directed toward the dictators. Today we are all together and the world is watching us.

Read Full Post »

صدای آزادی – اعتصاب غذا روز ۲

امروز روز دومی است که گرد هم آمده ایم، اما 40 روز است که از دزدیده شدن رأی ما می گذرد. امروز 38 روز از بازداشت یکی از دوستان نزدیکم، محمدرضا جلایی پور در فرودگاه می گذرد. پرواز تهران–لندن همچنان بدون تأخیر در حال رفت و برگشت است اما آزادی او همچنان به تأخیر افتاده است. امروز، تنها 7 روز دیگر تا چهلم ندا باقی است ولی همچنان صدای ندایش را می شنویم.

امروز، 9 روز است که سهراب را به خاک سپرده اند ولی با چه مصیبتی پیکرش را از این دروغگویانی گرفتند که برای 26 روز می گفتند که او در اوین است، در حالی که او را کشته بودند. اما ستمگران باید بدانند که سهراب همیشه برای ما جاویدان است. امروز ما همچنان نمی دانیم که نام آن جوان 12 ساله ی شهید چیست او برای مزدوران خس و خاشاکی دیگر بود اما او برای تک تک ما ایرانیان برادر یا پسری است که بدون هیچ گناهی کشته شد

. امروز، نام تک تک کسانی که بر طومار پشت سر من به رنگ قرمز نوشته شده اند تا ابد در خاطره هایمان باقی خواهد ماند. امروز سبزپوشان، جان خود را در اولویت دوم و در کنار نامهای سبز روی این طومار قرار دادند تا همه ی ما بتوانیم روزی با آزادی و در کشوری با حکام راستگو زندگی کنیم. امیدوارم که روزی همه با هم در کشور آزاد پرور خود، ایران پیروزی خود را جشن بگیریم.

نمی دانم چند روز از دست گیری پدرم می گذرد، اما روز به روز صدای آزادی خواه او را از میان مردم بیشتر می شنوم. امروز من به تنهایی معنی ندارد، امروز تو خطاب به دیکتاتوران است. امروز ما همه با هم هستیم و دنیا به ما می نگرد

Read Full Post »

Bruit de la liberté – jour 2 de grève de la faim

Aujourd’hui, à 4 heures, heure de Téhéran, mon père a pris contact avec nous. Lors d’une courte conversation avec ma mère, il nous a informés que, lors de son arrestation, il a eu plusieurs côtes brisées. Il est en prison, à l’isolement, sous surveillance médicale. Mon père voulait aussi que nous n’attendions pas sa libération, car il restera en prison encore longtemps. S’il y a parmi vous un avocat ou si vous connaissez un homme de loi iranien qui soit patriote, je vous en prie, demandez-lui de déposer plainte contre Nokia car c’est à cause de ses produits que des militants politiques et des journalistes ont été arrêtés.

C’est aujourd’hui le deuxième jour que nous nous sommes réunis ici ensemble, mais cela fait 40 jours que nos votes ont été volés. Il y a 38 jours, l’un de mes plus proches amis, Mohammad Reza Jala’ii Pour, a été arrêté à l’aéroport. Les vols Téhéran-Londres continuent sans retard, mais sa liberté et sa libération sont encore retardées. Aujourd’hui, nous ne sommes qu’à 7 jours du 40e jour du décès de Neda, mais nous entendons encore les chants de la liberté.

L’enterrement de Sohrab a eu lieu il y a 9 jours ; ce n’est qu’au prix d’énormes difficultés que sa dépouille avait été arrachée aux menteurs, qui avaient répété à sa mère, pendant 26 jours, qu’il était à la prison d’Evin, alors qu’ils avaient déjà tué. Mais les tyrans doivent savoir que Sohrab sera toujours pour nous éternel! Aujourd’hui, nous ne connaissons pas encore le nom de ce jeune martyr de 12 ans, encore une autre « poussière » aux yeux des oppresseurs, mais pour tous et chacun d’entre nous, Iraniens, il est un frère ou un fils qui a été tué, un innocent sans aucun crime.

Aujourd’hui, les noms de chaque personne écrits en rouge derrière moi, resteront dans nos mémoires. Aujourd’hui, les personnes en vert se sont positionnées vie devant ces noms en vert, afin que nous puissions vivre libres un jour dans un pays avec un dirigeant honnête. J’espère qu’un jour, nous pourrons tous nous réjouir de notre victoire dans un Iran libre.

Je ne sais pas combien de jours se sont écoulés depuis l’arrestation de mon père, mais chaque jour, j’entends le son de la liberté de plus en plus fort au sein du peuple. Aujourd’hui, « je » n’a pas de sens tout seul, aujourd’hui, «vous» s’adresse à des dictateurs. Aujourd’hui, nous sommes tous ensemble et le monde nous regarde.

Read Full Post »